Opslotn in ’n karkntoorn

Sinds ze met de restauratie van de katholieke kark gangs wadn, was Henkie zoawat nich van ’t Karkplien vot te houwn. Vanof ’t begin keek hee met grote oagn noa dee kearls dee met de steigers an’t bouwn wadn. Al hoger wedn de stangn veur dee steigers noa bown hen takeld. “As ik ok ees met mog noa bown”, dach Henkie dan. “Wat zo’k dan wied könn kiekn. Misschien wa tot bie opoe achter ’t hoes.” De opoe van Henkie woon in Wèèrsel.

Henkie mos toogemn dat e geels nich wus, wat vunne kaant hee dan in mos kiekn. Mear dat zochn hee wa oet. Opoe har nen grootn appelboam in ’n hof stoan. Den stak oweral bown oet.

De hele zommerdag ko’j Henkie bie de kark zeen zitn of roondloopn. Het duurn nich lang of ’t warkvolk kenn ’t kearlke met dat eigenwieze tuufke hoar. Zee proatn mangs met ’t jeunke. En as ze bown op ’t steiger stundn, dan zwaain ze wal ees noa oondern.

’t Was allemoal good bedoeld, mear juust doardeur begun Henkie al mear te verlangn ees ’n moal met dee kearls met te goan noa bown hen.

Het dörvn d’r in hoes nich ower te doon. Pa en ma zoln ‘m dan wizze vebeedn um nog wear noa ’t Karkplien te goan. Het warkvolk kon hee d’r ok nich noa vroagn. Het zol dee maanleu nich in ’n kop komn zun klein kearlke met noa bown hen te nemen. Ja, en wochn tot hee groter was, duurdn te lang. “Dan is ’n toorn kloar”, zuchn Henkie bie zichzölf.

Hee har zich d’r a zun betke bie daal legd, dat ’t wa nooit zowied zol komn, dat hee in ’n toorn kwam. Mear op nen dag deu zich ne kaans veur, dee hee nich kon en nich mog misn.

Henkie zat zoas zoa vaak wear bie ’n dikn spuitsteen noa bown hen te kiekn. Zien nek deu d’r zèèr van. De kearls hadn wa ees lachend zegd: “Jeunke, jeunke, doe hes ’n kop d’r a helemoal noa stoan.”

Hee leut ziene veut in’t water bungeln, want het was den dag onmeundig heet. Dee warmte zorgn d’r ok veur dat Henkie de grote kaans kreeg!

Ineens kwam d’r nen ober van café ’t Pläske anloopn. Hee gung noa één van de warkleu en zèè wat tegn hem. Den kearl knikn har met zien kop en schreeuwn voart noa de aandere maanleu dat ze noa oondrn mosn komn.

Henkie har wa deur dat d’r wat biezunners was en gung wat kotter bie ’t köppelke kearls stoan. Doar heurn hee dat dee bie ’t Pläske mosn komn, dan kreegn ze ’n paar glèèskes bier, umdat’t zoa warm was den dag. De warktied zat d’r toch zoawat op en ’t was nich slim dat ze iets earder oetscheidn.

 En doar gungn ze hen.

Henkie bleef alleen achter. Hee keek earst noa de kearls en toen noa de karkndeur. De warkleu hadn de deur losloatn! Dit was ziene kaans. Henkie dachn nich mear noa en gung sliepstettend noa binn. In de kark was’t doadstil en veurzichtig gung ’t jeunke de trap bie ’t koor op. Hee har de kearls wal ees zeen loopn, dus hee wus wa woar ’t langs mos. Hoger en hoger klum Henkie. Hee zag de gewelvn woar loopplaankn owerhen laagn. Mear hee gung vedan, de volgende trap op. Langs ’t hukske woar ’t uurwark in stun. Ok doar bleef Henkie nich stilstoan. Hee wol noa bown. Waor hee noa boetn kon kiekn. Noa Wèèrsel hen. Inees stun hee bie de grote klokn. Hee har nog nooit zukke grote klokn zeen. Nich in’t echt tenminste. En doar, in deezölde ruumte zatn de galmgaate. D’r zatn schuune plaankn in, mear umdat d’r ’n stuk of wat oet wadn haald, kon Henkie zoa noa boetn kiekn. Henkie wus wa, dat ’t geluud van de klokn deur de galmgaate gung, as de klokn wend lod of as de klok sleug.

Henkie gung kot bie zun galmgat stoan. Doar zag hee ’t stadhoes. Hee kon op ’t Markt kiekn, in de Marktstroat en in de wiedte kon hee ziene school zeen. Hee vegat alles um zich hen en gung noa ’n aander galmgat. Doar zag hee de Hervormde kark, Engels’ Tuun en ’n Kuuperbarg. “Woar zol Wèèrsel noe lign?’’ vreug hee zich harop of. Mear veurdat hee doar wieder ower noa kon dèènkn, heurn hee proatn en lachn bie ’t Pläske. Hee keek en doar zag hee inees de warkleu noa boetn komn. Zee leupn stèèl op de kark an. Ze hadn ’n paar glèèskes bier had en gung op ’t hoes an. Mear earst mos de kark op slot.

Henkie schrok zich nen brök. De kark op slot!

Wat mos hee zoa rap beginn. As ze de kark dichtdeudn, dat zat hee opslotn in ’n toorn. Hee kon natuurlijk nich zoa gauw noa oondern loopn.

Hee dach noa, mear kreeg veni’js nen onmeundigen schrik. De grote klok kot bie hem gaf nen onwiezn harn klap.

“Half vief”, har Henkie voart in de gaate. Ja natuurlijk. Het warkvolk geet um dee tied aajt noa hoes.

Mear deur den slag van dee klok kwam Henkie wa op ’n idee. Hee greep ’n stuk iezer van de groond en begun as nen gek op de klok te houwn. Zoa har as hee mear kon. Alvedan.

Het geluud was wa nich zoa har as aans as de klok wedn lod, mear het drung wa deur de galmgaate noa boetn. Veural de leu oet Oatmössche keekn wat vrömd op, toen ze dat ongewone klokgeluu heurn. Zol ’t de klok nich good hebn of zoa?

Ok de warkleu, dee net in ’n auto woln stapn, heurn ’t geluud. Ze keekn meka an en asof ’t was ofsprokn, zèèdn ze mear één enkel woard: ”Henkie!”

Asof ze deur ne bi’j wadn stokn zoa har leupn ze noa de kark. Ze deudn de deur los en gungn de trapn op noa de plaats van de klokn en de galmgaate.

Toen ze doar ankwamn zagn ze Henkie den nog alvedan met ’t iezer op de klok an ’t houwn was.

Ze wadn onmeundig hellig dee kearls. Mear toen ze de traon zagn dee bie Henkie ower de kinnebakn vleujn, gung dee helligheid voart ower. Ze greepn ’t jeunke vast en nam ’t stuk iezer oet ziene haand.

“Schèèj mear oet met houwn, wie bint d’r a”, zèè ’n öldstn van de kearls.

Henkie keek ‘m vebaasd en bang an. Hee dachn dat hee klep zol kriegn, wat hee misschien ok wa har vedeend. Mear den grootn kearl zèè alleen: “Dat houwn op dee klok, dat ha’j good oet prakkezeard, dat ha’j. Wie woln net vot.”

Ze gung tehoap noa oondern.

Henkie blie dat e gin klep har kregn.

De kearls blie dat d’r gin ongelukn wadn gebeurd. Zee hadn immers de kark zomear losloatn.

Boetn op ’t Karkplien stundn ze efkes bie meka en toen zèèn ’n öldstn: “Dat mö’j nóóit wear doon. Begrepn?”

Henkie knikn alleen mear. Toen gung ze oet meka.

Oonderweg noa hoes keek Henkie nog éénmoal um. “Wat hoog”, zèè hee bie zichzölf.