De familie Wortelboer
 
In dit boek staat een verhaal waarin je kunt lezen dat in de Tweede Wereldoorlog Engelse, Amerikaanse, Canadese en ook andere bommenwerpers naar Duitsland vlogen. Ze gooiden daar bommen op de Duitse fabrieken, zodat daar geen wapens en munitie meer gemaakt konden worden.
 
Maar de Duitsers probeerden dat natuurlijk te verhinderen. Als ze de bommenwerpers zagen aankomen, gingen ze er met jachtvliegtuigen op af. Ze probeerden dan die bommenwerpers neer te schieten. Ook vanaf de grond trachtten de Duitsers de vijandelijke vliegtuigen uit de lucht te schieten.
 
Als een bommenwerper was geraakt en niet meer verder kon vliegen, sprongen de vliegeniers er uit. Ze konden vaak met behulp van hun parachute hun leven redden. Maar als ze dan op de grond waren geland, moesten ze er voor zorgen dat ze niet door de Duitsers werden gepakt. Want als ze werden gegrepen, kwamen ze in een kamp voor krijgsgevangenen. Die vliegeniers wilden natuurlijk zo snel mogelijk terug naar Engeland. Daar stonden nieuwe bommenwerpers klaar.
 
De vliegeniers die waren neergekomen, verstopten hun parachute in de grond en gingen dan op weg. Ze liepen vooral ’s avonds en ’s nachts, want dan was de kans op ontdekking het kleinst. Voor overdag moesten ze dan een goede schuilplaats hebben. Deze vonden ze in bossen, maar ook wel bij boeren. Zelfs in Duitsland. Die boeren gaven hen te eten en te drinken en een plaats waar ze zich schuil konden houden tot de avond.
 
Hun eerste reisdoel was vaak Nederland of België, dus moesten ze de grens over. Ook in deze omgeving kwamen die piloten de grens over. Als bij boeren in de omgeving zo’n vliegenier kwam, dan wist die boer wel wie hij moest waarschuwen: dokter Wortelboer uit Ootmarsum.
 
Deze kwam dan meteen om de piloot op te halen. De dokter had dan al andere kleren voor de piloot bij zich. Deze kon natuurlijk niet in zijn blauwe uniform blijven rondlopen.
 

Dokter Wortelboer nam de vliegeniers mee naar huis. Niemand keek daar vreemd van op. Er kwamen wel vaker patiënten bij de dokter die men niet kende. Zo’n vliegenier bleef meestal een paar dagen bij Wortelboer, die toen aan de Almelosestraat woonde. (Later dokter Wolsky). In die paar dagen zorgde mevrouw Wortelboer ervoor dat de man kleren kreeg die hem pasten. Soms werd het blauwe uniform gewoon gewassen en geverfd.
 
Na een paar dagen werd de vliegenier naar Oldenzaal of Almelo gebracht. Dat gebeurde met de bus en mevrouw Wortelboer ging dan mee. Zij moest hem immers de weg wijzen. Er werd afgesproken dat de Engelsman niet mocht praten met andere passagiers, want dan hoorde men meteen dat hij een buitenlander was. En je wist nooit wie er allemaal in die bus zaten. Hij kreeg ook een krant en moest dan net doen of hij zat te lezen.Ondertussen hield hij mevrouw Wortelboer goed in de gaten. Als zij uitstapte volgde hij haar. Na de bustocht volgde een treinreis naar Noord Brabant. In Boxtel stapten ze uit de trein en daar stond dan iemand klaar die de piloot verder meenam. Mevrouw Wortelboer kon dan weer terug naar Ootmarsum.
 
Ook de zoons Rudolf en Bennie hielpen met het ophalen van de piloten en dochter Marietje begeleidde de vliegeniers wel eens naar Boxtel. Annie Steinmeijer werd eveneens ingeschakeld.
 
Op zekere dag kwamen plotseling enkele Duitsers de oprit op bij de dokter. De familie kon niet meer ontsnappen. Ze vroegen zich meteen af wie hen had verraden.
 
Ontkennen hielp niet. De Duitsers wisten alles en namen de dokter en de zoons mee. Die nacht zaten ze in de cel van de kazerne tegenover hun huis. Toen mevrouw Wortelboer daar even naar toe ging om haar man en zoons eten te brengen, mocht ze niet eens naar binnen.
 
Dokter Wortelboer en zijn zoons werden eerst naar de gevangenis in Scheveningen gebracht. Daar werd Bennie vrijgelaten. De dokter en Rudolf echter werden naar een kamp in Duitsland gevoerd. Daar kwam Rudolf die nog maar 21 jaar was, om het leven. Hij zat in het strenge kamp Neuengamme. Dokter Wortelboer overleefde de verschrikkingen en kwam in mei 1945 terug. Hij was sterk vermagerd, maar leefde nog.
 

Twents
 1.As de vleegmesien daal was komn, probèèrn de pilootn oet haande van de Duutsers te blievn.
2.Dokter Wortelboer hulp de pilootn.
3.De vrouw van ’n dokter brach de Engelsn met de bus en ’n trein vot.
4.Rudolf Wortelboer is in ’t Duutse kamp Neuengamme umkomn.