Zommerkamp

Ze wadn tegeliek bie Scouting goan, de tweeling Lieke en Mieke en ear buurwichke Anke. Iedere wek hadn ze nen cluboamd en doar learn ze nen hoap spellekes tehoap met aandere wichter en jongs van ’n zöldn ölder. Noa ’n moand of wat kreegn ze ok a ’n uniform an en trots as nen pauw leupn ze deur ’t hoes.

Op nen goodn dag brachn ze nen breef met. “Nen breef van Akela”, zèè Lieke en gaf ‘m an ear moo. “En dizn is veur oe”, zèè Mieke en gaf ’n breef an pa. Ze bleevn stoan en wochn of.

Ze wusn natuurlijk zölf a lang wat d’r in den breef stun. Akela har den oamd lang en breed veteld van ’t plan um op zommerkamp te goan. Lieke, Mieke en Anke hadn good luusterd, met ’n moond wiedwaagns los. Zommerkamp, woar ze met de hele club hengungn. Woar ze owerdag gungn fietsn, zwemn en allemoal spellekes deudn. Mear woa’j ok oen eign etn mosn kloarmaakn, toffel mosn scheln, böänkes mosn döpn, toafel dekn en ofwaschen. Ok ofwaschen woar ze in hoes zunnen hekel an hadn. Mear op ’n zommerkamp is ofwaschen natuurlijk heel wat aans. Ze mosn ’s nachs in nen sloapzak lign bie nen boer op de del. De beest’ wadn in de wei en ’n stal was schoan maakt. Akela har ok veteld ower ’t kampvuur. Doar zat ie dan ’s oams roond umhen en dan wedn d’r verhaaln veteld en leedkes zungn. Het was dèn oamd in ’t clubhoes doadstil west toen Akela ok owwer ’t nachtspel en nen speurtocht veteld har. De wichter hadn allemoal ne kleur kregn, zoa spannend was’t. En dan mos’t zommerkamp nog komn.

A’t ze tenminste metmogn, want oeteindelijk mosn de oalders joa zegn. Lieke, Mieke en Anke twiefeln d’r nich an. Mear toen ze zoa bie pa en ma stundn, spöln de wichter toch deur’n kop: Noe mosn ze ees nee zegn. En wat zoln de oalders van Anke zegn?

Het duurn na lang veurdat pa en ma den breef hadn deurlèèzn. En toen ze eindelijk kloar wadn, keekn ze meka an  en zèèdn: “Ja, wat zö’w d’r van zegn?” Mear de wichkes zagn an de gezichtn van pa en ma, dat ’t wa in odder was. Ze vleugn de oalders um ’n hals en begun drok te veteln wat Akela allemoal har zegd. Alles tegeliek, deur meka en van ’n hak op ’n tak. “Noe schèèj mer oet”, reup pa. “Doar kön wie ja gin touw an vast knupn.”

Lieke en Mieke maakn toen dat ze bie Anke kwamn. Ze zangn ’t buurwiche a van wiedtn in ‘n deurgaank stoan zwaain. Ok Anke mog met.

 Daags van teveurn wadn de wichter drok met kloarzetn van alles wat met mos. Kleare, beuke, extra schoon, ne zaklöcht, zwempak, haanddeuk. Ma zèè an’t leste: “A’j zoa vedan pakt, dan mag d’r veur oe beidn alleen wa ne vrachtwaag veurkomn.” Op ’n vertrekdag keekn pa en ma alns nog efkes good noa. Ok de fietsn, want dee mosn ok met. Dee wedn ok met de vrachtwaag votbracht. En oweral mos nen stikker an met ’n naam d’r op.

Lieke, Mieke en Anke gungn op de fiets noa ’t klubhoes en de oalders zorgn dat ’t aandere spul d’r kwam. De vrachtwaag stun a kloar. Akela en ’n stuk of wat aandere leidsters zorgn saamn met ’n chauffeur dat alns netkes in de waag wedn pakt. De fietsn ok. Dee wedn vastbondn an stewwige balkns. “Doar kan niks met gebeurn”, zèè pa tevrèèr.

’n Half uurke later was alns inpakt en kon de klap dicht en veurn de vrachtwaag vot. Akela en de wichter zwaain 'm noa en reupn: “Tot voart en maak gin ongelukn.”

De wichter gungn in ’n stuk of wat auto’s en bie watn kwam d’r ’n tröänke of begun de lipn ’n betke te triln. De jongs huln zich flink, mear bie watn vul dat ok nich met. Nog éénmoal zwaain en doar gung ’t hen. ’n Drèèj um en vot wadn de oalders.

Earst was’t nog wat stil in de auto’s mear noa ’n ketearke kwam de stemming d’r wa in. Veural toen ’n chauffeur vreug wat ze allemoal gungn doon.

“Etn kokn, kampvuur, boetnspellekes, speurtocht, de del ankearn”, reupn de wichter deur meka. ’n Chauffeur lachn: “A’j dat allemoal net zoa deur meka doot zoas ie ’t mie vetelt, dan krieg ie d’r doar nen mooin pröttel van.”

 De reis duurdn zoawat ’n uur. Völ te lang, vondn de kinder. Op ’n good moal gungn de auto’s van de grote weg of en veurn ze in ne rieg achter meka ower ’n smal ströätke. Earst tusschen weide met beeste en lapn groond met mais, rog’ en toffel. Nen eind wieder ha’j an wearskaantn nen bos en of en too ’n stuk heidegroond. An de wichter en de jongs ko’j markn dat ze oonder ’n indruk kwamn. Ze wedn stiller, keekn noa boetn en loern mangs stiekem noa meka. Dan begun ze wat zenuwachtig te giecheln.

Van dat smalle ströätke gung’t inees nen zaandpad op. De auto’s gungn nog langzamer. Hoo lang zol’t nog duurn? vreugn de wichter zich of. Op dee vroag konn ze zoawat drekt antwoard gemn. “Doar is’t a”, zèè de chauffeur. Van wiedtn zagn ze ne mooie boerderi’j met schuurn en ’n groot arf.

De vrachtwaag stond d’r a en de auto’s stopn doar ok, woarnoa de wichter mogn oetstapn. Ze kreegn nog gin tied um roond te kiekn. Ze mosn earst noa de vrachtwaag. Ieder moal as doar earn naam wedn ofroopn, mosn ze ear eign spullekes anpakn: fiets, sloapzak, köfferke en mangs nen plastic toetn. Toen iedereen zien eign grei har, wedn de wichter metnomn de del op. Doar stunn de boer en boerin kloar um ze welkom te hetn. Ze maakn d’r nich völ wöäre an smearig. Zee zagn wa dat de kinder völ leever ne stie opzochn op del en in ’n stal. Akela wus precies woar ze de jongs en de wichter hebn wol en dee deudn wat ze zèèr. “En noe goa’j allemoal earst röstig op oen sloapzak lign. Ik kom oe voart wa ophaaln.”

De jongs gungn d’r earst tegnin, mear toen de wichter zich röstig huln,  mosn zee ok toogemn, dat ze wa ’n betke meu wadn. ’n Een noa ’n aandern deu de oagn dicht en met tien minuutn was’t röstig op del.

 ’t Zommerkamp van Lieke en Mieke was, um ’t mear ees deftig te zegn: een groot succes.

’s Mons, ’s middaangs en ‘ s oams te hoap etn an lange toafels. Ofwaschen in ploogn. De del opruumn en boetn ’n plas ankearn. Dat leste gebeurn met riesbezzems dee nog groter wadn dan de vèègers zölf. Owerdag fietsn, en zwemn en waandeln. Mear de oamde vundn ze allemoal ’t mooiste en ’t spannendste. Roondum ’n echt vuur wedn deur Akela en aandere leidsters spannende verhaaln veteld. Ok de boer en de boerin kwamn d’r mangs bie zitn en de boer wus ok nog ’n mooi verhaal ower smokkeln.

Op nen goodn, of leever gezegd op nen slimn oamd gung ’t mis. Lieke, Mieke en Anke zölt den oamd nich licht vegetn.

Akela har de hele groep kinder in köppelkes van dree vedeeld. Het sprak zoawat vanzölf dat Lieke, Mieke en Anke bie meka in de groep zatn. Dee kenn zich immers ’t beste. Ieder dreetal har ne kaart kregn en mos ne zaklöcht metnemn. Op de kaart stun angomn woar ze langs mosn loopn. En oweral stundn herkenningsteekns. Het kon nich misgoan, as ie mear oetkeekn. En ze hadn ok wa ees vaker nen speurtocht hoaln, mear ja dat was in ne kunnige umgeving.

“Good oetkiekn oonderweg en precies doon wat op de kaart steet”, har Akela de wichter nog ees op ’t het drukt.

Mer ja, ie wet wa hoo ’t met wichter vaak geet. In’t begin gung’t al good. Mear Lieke, Mieke en Anke hadn meka zovöl te veteln, dat ze nich oetkeekn woar ’t op an mos. Noa veloop van tied hadn ze dan ok in de gaat dat ’t al nich mear klopn. Sommige herkenningsteekns van de kaart wadn geels nich mear te vindn. Wat ze ok deudn en hoo ze ok zochn, de dree wichter kwamn d’r nich mear oet.

Doar kwam bie dat ’t ok a oarig duuster begun te wodn. Ze woln ’t meka nog nich toogemn, mear ze begun ‘m wa wat te kniepn.

Nargens in ’n umtrek ’n hoes te zeen. Ok heurn ze gin auto’s riedn dus ze wadn nich kot bie ne stroat. Ze konn niks aans doon as gewoon vedan loopn. Den weg mos toch wa argens oetkomn.

Het kwam zoawied dat Lieke ’n zaklantèèrn mos andoon. Inees zagn ze in ’t lecht van den lantèèrn nen grootn hoond midn op ’n pad stoan. De wichter bleevn stokstief stoan. “Den hoond döt niks”, zèè Anke. “Nee, noe nog nich”, dachn Mieke bang. Veurzichtig kwam de hoond op de wichkes an en doar bie was’t ne hele geröststelling dat e alvedan met zien stat kwispeln. “In ieder geval ginnen helligen hoond”, fluustern Anke wear. De hoond kwam zoa kot bie dat ze ‘m konn aain. Anke dörmn dat ’t earst en dat bevul de hoond wa good. Toen dörmn Lieke en Mieke ’t dèèr ok an te raakn. Op slag wadn alle zorgn vegetn. Anke zèè: “Dee hoond  heurt hier argns in hoes of op ne boerderi’j en as hee doarhen geet, dan goa wie d’r achteran.” De tweeling keek vol bewondering noa eare vriendin. Wat venemstig. Anke greep de hoond bie ’n reem den hee um ’n hals har en zèè: “Woar is de baas. Kom an, wie goat noa de baas.”

Voart drèèjn de hoond zich um en gung ’n smal pädke in tusschen de böäme, dat de wichter nog geels nich hadn zeen. Anke hul ’n reem stewig vast en bleef mear roopn: “Noa de baas. Woar is ’t baasje.”

Ze hadn nog nich zoa lang loopn toen ze in de wiedte ’n paar lechkes zagn. De hoond hul ’t doar stèèl opan en de wichter volgn. Efn later leupn ze op ’t arf van ne grote boerderi’j. De hoond begun te blafn asof hee ziene baas wol loatn zeen, wat e met har bracht.

De niendeur gung los en doar kwam de boer a noa boetn.

“Wat he’j dan noe vangn, Hector?” vreug hee lachend.

De wichter vetöln wel ze wadn. Dat ze bie nen boer op zommerkamp wadn en dat ze met nen speurtocht vedwaald wadn. Toen ze ok ’n naam van den boer hadn neumd, wus de baas van de hoond voart wel dat was. “Dan bi’j nen bestn eind oet de buurt wichter. Mear gin noad. Ik breng d’r oe voart hen. Mear kom d’r earst èèmn in. Dan krieg ie van de vrouw ne kom melk en dan bel ik wa op da’j hier bint.”

Zoa gebeurn. De melk was lekker en de boerin lèè d’r ok nog ne beschuut met kees bie. Intusn har de boer opbeld en toen ze de melk ophadn, stapn ze in ’n auto. Ze aain alledree nog efn ower ’n kop van Hector, want dèn har hen hier henbracht.

Noadat ze wear bie de groep wadn, vetöln ze hoo ’t ear was vegoan. Ze mosn wa toogemn dat ’t allemoal eign schoeld was. Zee hadn nich good oetkekn. Mear ’t was al good ofloopn en dat was ’t veurnaamste.