Op 6 november 1940, ‘s nachts om kwart voor één steeg van het vliegveld Lindholm in Engeland een bommenwerper op. Aan boord van het vliegtuig waren vier bemanningsleden, allen jonge Engelse vliegeniers. Het waren Colin Walker, Kenyon Gowland, Kenneth Emm en Douglas Cole. Hun opdracht luidde: vlieg naar Magdenburg in Duitsland en bombardeer daar de oliefabrieken.

Een Handley Page Hampden I serienummer AT137 (foto Coll. Erik Hanekamp)

De nachtelijke vlucht over de Noordzee, over Nederland en Duitsland tot aan Magdenburg verliep zonder incidenten. Ook de bommenlast die ze lieten vallen raakte het doel en de vier jongemannen koersten opgelucht weer richting Engeland.

Maar het Duitse afweergeschut, dat dag en nacht probeerde de vijandelijke vliegtuigen uit de lucht te schieten, was bijzonder waakzaam. Met sterke zoeklichten werd de hemel afgezocht en als een vliegtuig eenmaal door die lichtende vingers was gevangen, was het erg moeilijk te ontsnappen. De scherpschutters van de luchtafweer hoefden de lichtbundels maar te volgen. Het vliegtuig was dan vaak ten dode opgeschreven.

Er staat nergens beschreven of het de Engelse bommenwerper die in de nacht van 6 november 1940 na een geslaagde actie ook zo is vergaan. Werd hij ook door het afweergeschut geraakt. Of werd hij aangeschoten door een Duits jachtvliegtuig. We zullen het nooit weten. Via de boordradio, waarmee het vliegtuig toch in verbinding stond met de thuisbasis, werd geen noodsignaal opgevangen. Toen het vliegtuig werd geraakt, moet dat dichtbij de Nederlands-Duitse grens zijn gebeurd. Tegen vijf uur in de ochtend namelijk hoorden bewoners van de Kuiperberg een vliegtuig naderen. Aan het geluid te horen, verkeerde het duidelijk in moeilijkheden. Het vloog steeds lager en de motoren maakten een angstwekkend lawaai. Een zwarte rookpluim gaf aan dat de machine geraakt was en dat de motoren hun werk niet meer goed deden.

Met een ruime boog kwam het vliegtuig over het huis van de familie Mensink. Even later zagen ze een felle lichtflits, gevolgd door een luide knal. Rook en vuur gaven de plaats aan waar de bommenwerper was neergestort. De vier bemanningsleden hadden geen schijn van kans uit de machine te komen, dat was van verre wel te zien.

De lijken werden de andere dag uit het vliegtuigwrak gehaald, dat door Duitse soldaten werd bewaakt. De slachtoffers werden op het N. H. Kerkhof begraven. Zelfs de Duitsers waren bij die begrafenis aanwezig en losten saluutschoten.

Vlak na de oorlog is de jonge weduwe van Kenneth Emm in Ootmarsum geweest en heeft daar het graf van haar man bezocht.

Dankzij het speurwerk van onze plaatsgenoot Hans Jacobs is diezelfde weduwe later nog eens naar Ootmarsum gekomen. Ook wist Hans Jacobs familieleden van Colin Walker en Douglas Cole te vinden en deze bezochten eveneens het graf van de vliegenier. Zij zagen ook dat deze graven nog steeds keurig worden verzorgd. Daar zorgt Dick Takkenberg voor.

Kinderen van groep 8 van de basisscholen leggen elk jaar op 4 april bloemen op die graven. Hans Jacobs heeft er ook voor gezorgd dat in de buurt van de plaats waar de bommenwerper is neergestort een herdenkingsmonument is geplaatst. Een monument voor vier Engelse piloten die hun leven gaven om ons te bevrijden.

Meer informatie kun je vinden op de onderstaande link:
Vliegtuigongevallen boven Twente periode 1940-1945

Twents

’n Oarlog was nog mear ’n moand of wat an de gang of d’r kwam op ’n Kuuperbarg ne vleegmesien daal.
De vear Engelse pilootn bint begraavn op ’n karkhof an de Mölnstroat.
Wie majt hopn dat d’r nooit wear zunnen oarlog koomp.
Deur van jongs of an wat veur meka owwer te hebn en meka te respectearn, kö’w zölf warkn an ne wearld zoonder gewèèld en oarlog.