Aan de Heuvelweg, een zijweg van de Laagsestraat woonde vroeger de familie Veelers. Ze hadden een kleine boerderij. Bij hun huis stonden enkele schuren, stallen en een hooiberg.

Het was in de tijd dat de Duitsers in Nederland de baas waren. Die tijd heette de Tweede Wereldoorlog. Het was een tijd van hongersnood, van vluchtelingen en van onderduikers. Dat waren mensen die zich voor de Duitsers moesten verstoppen.

Op zekere dag was mevrouw Hanna Veelers op de deel boter aan het karnen. Dat was dan wel verboden, maar ze deed het toch. Er kwamen namelijk wel eens mensen uit de stad om boter te halen. In de stad was die boter immers niet meer te koop. Geld wilde Hanna Veelers er niet voor hebben. Ze vroeg wel eens wat tabak voor haar man Hendrik en een lapje stof om daarvan een jurkje te maken voor haar dochtertje.

Onder het karnen werd Hanna Veelers ineens opgeschrikt door het geroep van haar dochtertje. Deze kwam de deel op lopen. ‘Mamma, er lopen twee vreemde mensen rond ons huis. Een man en een vrouw.’’

Hanna Veelers schoof snel de karnton achter een soort gordijn en ging meteen naar buiten. Bij een van de schuren zag ze een jongeman en een jonge vrouw staan. Ze keken naar binnen en knikten tegen elkaar. Net toen ze naar binnen wilden gaan, riep Hanna: “Wat willen jullie daar?”

De twee vreemdelingen draaiden zich verschrikt om. Hanna zag meteen dat ze er niet gevaarlijk uitzagen. Ze keken zelfs angstig in het rond. Maar Hanna zag ook dat vooral de jonge vrouw moe was en honger had. Ze liep op de twee toe en vroeg of ze eten wilden hebben. Toen de jongeman begon te praten, verstond Hanna er geen woord van. Het was een hele vreemde taal. Geen Engels en geen Duits, dat had Hanna wel in de gaten.

“Zouden dat nu Russen zijn?’’ vroeg ze zich af. Ze had wel eens horen vertellen dat de Duitsers in de oorlog Russen gevangen namen. Deze werden meegenomen naar Duitsland. Daar moesten ze werken in de fabrieken waar wapens werden gemaakt. Soms lukte het enkele van die Russische gevangen te ontsnappen en te vluchten.

Hanna probeerde het daarop in het Duits en vroeg of ze iets te eten wilden. En ja hoor. Dat verstonden de man en de vrouw wel. Ze hadden ook in de gaten dat ze niet bang hoefden te zijn. Hanna Veelers nam ze mee naar de keuken en gaf ze flink wat te eten. Ze hoorde dat de Russische man en vrouw al drie dagen onderweg waren en al die tijd bijna geen eten hadden gehad. Ze hadden ’s nachts gelopen en zich overdag verstopt in een bos of een oude schuur. Het dochtertje van Hanna stond met open mond te luisteren, maar verstond er natuurlijk niets van.

Nadat Hendrik Veelers, de man van Hanna thuis gekomen was, werd besloten een hol in te richten in de hooiberg achter op het erf. Daarin konden Iwan en Wera, zo heetten de man en de vrouw uit Rusland, zich verstoppen als er gevaar dreigde.

Iwan en Wera bleven bij Veelers tot de oorlog was afgelopen. Ze kregen zelfs nog een baby. Maar een paar maanden na de oorlog vertelden ze dat ze graag terug wilden naar Rusland. Ze konden echter het kindje niet meenemen op die lange en moeilijke reis en besloten het meisje af te staan. De Ootmarsumse dokter Wortelboer zorgde ervoor dat het kind bij andere ouders kwam.

Bij Veelers hebben ze nooit meer iets van de twee Russische vluchtelingen gehoord.

Twents

Bie völ boern ko’j in ’n oarlog terecht veur botter, kees en eier.
Mangs mogn zich vluchtelingn bie nen boer vestopn. Oonderduukn hetn dat.
Zee kreegn dan ’n pläätske in de schöp of in nen heujbarg.
Bie Veelers in Oald Oatmössche zatn twee Rusn.