Jullie hebben vast wel eens op de televisie gezien, hoe erg een oorlog kan zijn. Huizen, straten, hele dorpen en steden worden verwoest. Duizenden mensen komen vaak om het leven.

In een land waar oorlog wordt gevoerd, is vaak aan alles gebrek. Mensen lijden honger en vooral oudere mensen en kinderen sterven door gebrek aan eten en drinken.

Van 1940-1945 werd er in Europa en op andere plaatsen in de wereld een vreselijke oorlog gevoerd. Deze wordt de Tweede Wereldoorlog genoemd. Ons land was in die jaren door de Duitsers bezet. Duitse soldaten waren hier de baas. Zij roofden van alles en nog wat en brachten het naar hun eigen land. Hierdoor kwam in ons land gebrek aan veel artikelen. En ook hier waren vooral de oudere mensen en kinderen het slachtoffer. Op het laatste heerste er echte hongersnood. De ergste tijd was de hongerwinter van eind 1944 tot begin 1945. Vooral in de grote steden hadden de mensen veel te lijden. Er was geen voedsel, geen kleding en geen brandstof. De mensen gingen de straat op en haalden het hout tussen de spoor- en tramrails weg. Ook werden stiekem bomen gekapt. En als een huis leeg stond, dan werden daaruit de deuren en kozijnen gesloopt om ze thuis in de kachel als brandhout te kunnen gebruiken.

Zo erg was het gelukkig in Ootmarsum niet. Er was voldoende voedsel. De meeste mensen verbouwden immers van alles in hun eigen tuin. Ook was er spek en vlees, want er werd wel eens stiekem een varken geslacht. Ook was er nog voldoende brandhout.

Maar er was wel gebrek aan turf. Dat was in die jaren een belangrijke brandstof in kachel en fornuis.

Nu was de burgemeester van Ootmarsum erin geslaagd om een flinke partij turven op de kop te tikken. Die burgemeester heette H. F. M. baron Schimmelpenninck van der Oye. Hij liet de turven in een grote schuur pakken. Die schuur stond in Engels’ Tuin. Hij had het aan bijna niemand verteld, want hij wilde de mensen in Ootmarsum met die turf verrassen.

Op zekere dag werd er verteld dat de Duitsers in de schuur in Engels’ Tuin allerlei materialen hadden neergelegd: autobanden, tafels stoelen, maar ook wapens en kogels.

Een groep jongemannen besloot toen die schuur in brand te steken. Zo konden ze de Duitsers eens flink te pakken nemen!

Op een donkere winteravond gingen de jongemannen naar Engels’ Tuin. Ze sloegen een paar ruitjes van de schuur stuk en gooiden brandend papier naar binnen. Het duurde niet lang of de schuur stond in lichterlaaie. Er was geen blussen meer aan.

De jongemannen waren maar wat trots op wat zij hadden gedaan. Maar toen ze een paar dagen later hoorden, dat in die schuur geen Duitse spullen hadden gelegen, maar turven voor de inwoners, hadden ze spijt.

De burgemeester was wel boos. Zijn turven waren dan wel verbrand, maar niet in de kachels van zijn inwoners.

Twents
In nen oarlog hebt veural oale leu en kinder völ te liedn.
Vaak is d’r gin etn, bint d’r gin kleare en is d’r niks te stokn.
De burgemeester har veur ne grote peti’j törf zorgd.
De schuur in Engels’ Tuun wedn in braand stokn.