Radboud-Internaat
 
Radboudzaal. Radboudstraat. Het zijn twee namen die je nog wel eens tegenkomt. Daar kun je nog aan toevoegen het Radboudbeeld. Dat beeld staat wat weggestopt bij de parkeerplaats aan de Putstraat. Zoek het maar eens op. Het is het beeld van de bisschop naar wie de straat en de zaal zijn genoemd. In een ander verhaal in dit boek kun je meer over deze bisschop Radboud lezen.
 
Tot 1983 werd het grote gebouw dat tussen de Kloosterstraat en de Putstraat staat, het Radboud-Internaat genoemd.
 
Een internaat is eigenlijk een school, waar de leerlingen ook ’s nachts verblijven. Maar vroeger was dit Radboud-Internaat een gebouw waar kinderen werden opgenomen die om de een of andere reden niet door hun ouders konden worden opgevoed. Dat opvangen van de kinderen gebeurde door de Zusters van Onze Lieve Vrouw van Amersfoort.
 

Die Zusters van Onze Lieve Vrouw van Amersfoort vestigden zich in 1850 in Ootmarsum. Ze stelden ze zich tot doel: het onderwijs geven, maar ook het opvangen en opvoeden van arme kinderen.
 
De foto komt uit ongeveer 1920
Voor het opvangen van kinderen was een groot gebouw nodig en daarvoor kregen de zusters geld van de rijke wijnhandelaar H. Teusse uit Ootmarsum. In 1855, vijf jaar nadat de zusters in Ootmarsum waren gekomen, konden de eerste kinderen al worden opgenomen. De zusters noemden het internaat naar de bisschop die in 917 in Ootmarsum was gestorven, de H. Radboud.
 
Natuurlijk moest het gebouw de eerste tijd regelmatig worden verbouwd en uitgebreid. En het was H. Teusse die de zusters telkens geld gaf.
 
De eerste honderd jaar, dus van 1855-1955 deden de Zusters van Onze Lieve Vrouw van Amersfoort het werk in het Radboud-Internaat. Tot ongeveer 1945 kwamen er alleen maar meisjes. Deze droegen nog tot die tijd allemaal dezelfde kleding. In Ootmarsum stonden die meisjes bekend als de “Internaatskinderen of Weeskinderen”. Ze gingen naar de lagere school. Dat was de meisjesschool die vroeger op de hoek van de Putstraat en de Kloosterstraat stond. Na de lagere school leerden de meisjes breien, naaien, koken en ander huishoudelijk werk. “De meisjes moeten zich later in de huishouding kunnen redden”, zeiden de zusters.
 
Vanaf 1955 werden de zusters geholpen door lekenleidsters. Dat zijn leidsters die geen kloosterzuster zijn. En niet veel later werden ook jongens in het Radboud-Internaat opgevangen. De opvoeding van de kinderen veranderde, werd moderner. Er werden groepjes kinderen gevormd en deze groepjes woonden bij elkaar, zoals dat ook in een gezin het geval is. Aan het hoofd van zo’n groep stonden enkele leidsters. Zo werd geprobeerd de kinderen een goede en gelukkige jeugd te geven. Hun leven moest zoveel mogelijk lijken op dat in een gezin.
 
Over het algemeen kijken de kinderen die in het Radboud-Internaat zijn geweest, met plezier op die tijd terug.

In 1983 trokken de zusters zich uit het Radboud-Internaat terug. Er kwam nog een samenwerking met de Antonio Stichting in Noord Deurningen. Maar de kinderopvang veranderde zoveel, dat de internaten werden opgeheven.
 
Zo was ook een einde gekomen aan het Radboud-Internaat in Ootmarsum.
 
Om het Radboud-Internaat, maar vooral de zusters en leidsters in herinnering te houden, werd voor hen een beeld gemaakt. Het is natuurlijk ook een teken van dank voor hun vele werk voor de kinderen.

“Het kwam al wa good”, staat bij het beeld. Daarmee wordt bedoeld, dat veel kinderen dankzij het werk van zusters en leidsters een goede plaats in het leven kregen.
 
Twents
 1.’t Radboud-Internaat hetn vrooger Radboud-gesticht. ’t Was alleen veur wichter en dee wedn ok wa weeskinder neumd.
2.Dee wichter gungn noa de lèègere school. Mear a’t ze oalder wadn, learn ze ok kokn, nèèjn, brèèjn en oetstukn.
3.Later kon ok jongs op ’t internaat terecht. In dee joarn mogn de internaatskinder ok a deurlearn.
4.As daank is d’r ’n mooi beeld maakt. Dat steet kot bie ’t vroogere Radboud-Internaat in de Kloosterstroat.