De jongeman liep over de donkere weg in het Ageler Broek. Het was een smal zandpad en omdat het al een paar dagen regenachtig weer was geweest, was het pad op een aantal plaatsen echt een modderpoel geworden. Omdat het al aardig donker was, zag hij de natte plekken niet allemaal en het duurde dan ook niet lang of hij had natte voeten en een paar vieze broekspijpen.
 
Toch speelde een lach om de mond van de jongen. Hij had dan ook alle reden om gelukkig en blij te zijn. Hij was namelijk voor het eerst op bezoek geweest bij de ouders van het meisje dat hij op de Koale Karmis in Ootmarsum had ontmoet. Hij kende haar nu al een paar maanden. Met het meisje kon hij het uitstekend vinden, maar hij wist natuurlijk niet hoe haar ouders over hem dachten. En of hun dochter wel verkering met een jongen uit de stad mocht hebben.
 
De jongeman had wel wat tegen het bezoek op gezien. Maar de avond was heel goed verlopen. Ze hadden gezellig zitten praten en toen hij besloot om naar huis te gaan, had de vader van het meisje gezegd: “Komt ees ‘n moal wear.” De jongelui wisten toen genoeg. Het was voor elkaar.
 
Door dat gepraat was het eigenlijk te laat geworden en nu liep hij gehaast over dat modderige zandpad. Hij durfde niet te ver van het pad door het gras te lopen. Ze hadden hem namelijk verteld, dat het links en rechts van het pad op sommige plaatsen gevaarlijk was. Daar was de grond erg nat en moerassig. Als je daarin terecht kwam, kon je wegzakken en dan was je verloren.
 
Ook moest hij oppassen, hadden ze hem gezegd, voor het rode mannetje met de gloeiende oogjes. Dat kereltje probeerde je in dat moeras te lokken!
 
Dat van het moeras wilde de jonge man wel geloven, maar om het verhaal van het rode mannetje had hij moeten lachen.
 
Aan die dingen dacht hij, toen hij verder liep in de richting van Ootmarsum. Het lopen begon bijna op ploeteren te lijken. Bovendien merkte hij dat hij in een dichte mistbank terecht was gekomen. Hij kon nog maar nauwelijks zien waar het pad liep.
 
Opeens zag hij in de dikke mist een paar kleine lichtjes. De jongeman schrok eerst, maar dacht toen: “Wie of wat het is. Waar dat licht loopt, daar kan ik ook lopen.” Hij begon daarop de lichtjes te volgen. Ook toen het lopen steeds moeilijker werd en hij steeds verder in de modder wegzakte. Na enige tijd kon hij zijn voeten bijna niet meer uit de modder trekken. Het was alsof ze naar beneden werden getrokken. Op dat moment besefte de jongeman, dat hij naast het pad in het moeras terecht was gekomen. De vurige lichtjes dwaalden verder, maar de jongeman draaide zich met grote moeite om. Hij verzamelde al zijn krachten om terug te keren. Dat lukte met uiterste krachtsinspanning. Op het pad aangekomen, was het alsof hij ineens vleugels had gekregen en rende naar de stad. Hij wist toen dat hij op het nippertje aan het rode mannetje was ontsnapt.
 
De andere dag vertelde men hem, dat het rode mannetje de geest was van de rentmeester van Huis Ootmarsum. Die rentmeester moest in opdracht van de Heer van het Huis Ootmarsum de pacht ophalen bij de boeren. En als deze niet konden betalen, werden zij gestraft. Ook de rentmeester zelf kreeg dan straf. De rentmeester had daardoor een ongerust geweten gekregen. Zelfs toen hij begraven werd, en dat gebeurde in het moeras van het Ageler Broek, kreeg hij geen rust. Sindsdien probeert hij de wandelaars in het moeras te lokken met zijn felle vuuroogjes. En de jongeman hoorde toen ook, dat het rode mannetje elk jaar “nen hanetred” (een kleine stap) dichterbij de stad kwam!!
 
Twents
1.’n Oageler Brook was ooit nen heeln natn strek.
2.Ieder joar met ’n harfst leup zoawat ’n heeln Brook oonder water.
3.In de weenterdag as’t har vroarn, ko’j doar aajt mooi scheasn-jaagn.
4.Mear ’n Oageler Brook is ok geveurlijk. Doar woont namelijk ’t Roade Männeke!